Penguasane Kedhung Gong Diposting oleh Unknown , Senin, 31 Desember 2012 at 07.38, in

PENGUASANE KEDHUNG GONG

 Dadi wong urip ora krasa uripe yen mung bisa deleng surgane wong liya. Perih mata lara ati mung kuwi sing bisa tak rasakake, ya ngene saben dina kluntang klantung ngurut dalan kaya cebol nggayuh lintang. Yen diprentah milih aku emoh urip kaya ngene, dadi bebane Si mbok sing wis ora mungkin nyambut gawe rekasa. Aku nyadar yen wis mangsane aku golek gawean supaya bisa gawe mulya uripe Simbok, sing wis suwe rekasa ditinggal seda bapak. Uripe kulawargaku ndhisik ora kaya ngene iki, omah kaya istana, dhuwit mung kari jaluk, mobil ora cukup loro. Saiki arep nyambel wae kudu nglarak sikil, mbanting awak saben dina. Kahanan ngana kuwi tambah dadi bubar bapak ora ana, bapak seda pas aku esih SMA kelas telu. Apa sing njalari sedane bapak ya ora ana sing ngerti, wektu semono bapak kondur saka kantor langsung panas adem ngana kuwi. Diprisakna dokter jare ora kena apa-apa, niate sesuke arep digawa ana ing pengobatan alternatif, nanging durung sempet ditambakake bapak wis seda. Nganti saiki kulawarga ora ana sing ngerti apa sing njalari sedane bapak.

Pikiranku wektu semono mung kudu ngrampungke sekolahku, amarga Simbok ora nyambut gawe dadi barang-barang sing ditinggalke bapak entek amarga kanggo nyukupi urip, kanggo sekolah aku lan adhiku. Samlakune dina omah di dol, mobil ya di dol, amarga kahanan kuwi aku karo Simbok tuku omah cilik-cilikan ana ing desa sebelah yaiku desa Tegaljiwa. Omah kuwi mau cedhak karo karo Kali Serayu, jare wong kono, ing Kali Serayu kuwi ana kedhung jenenge Kedhung Gong, nanging ora ana sing ngerti ngapa kok dijenengi Kedhung Gong. Saben dina gaweanku ya mung mancing ana ing kedhung kuwi, amarga ya kuwi aku ora duwe gawean bubare lulus SMA, ya sapa sing arep nampa lulusan SMA sing ora duwe keterampilan nyambut gawe. Saka mancing kuwi mau aku bisa oleh penghasilan kanggo nyukupi kebutuhan, nanging ya ora sepira.

Aku, Yanto sing ora tau telat anggone mancing amarga ngana kuwi mau mung iki sing bisa tak lakokake. Kali Serayu kuwi sing dadi kanca crita, ing kali kuwi aku bisa neteske luh amarga bisa nyritakake ngenese uripku dhewe, “Dhuh Gusti, hambamu iki salah apa?”. Saben mancing aku mesti oleh iwak akeh, padahal ya sing mancingora aku dhewe, akeh tangga-tanggaku kaya Pak Wakidi, Mbah Padmo, Pak Tarkiman la nana akeh maneh. Aku bali mancing mesti jam papat sore, “Mbok…Mbok…Mbok, dina iki aku oleh akeh maneh”. Wangsulane Mboke Yanto,”Alhamdulillah ya le, wis ndhang kana ana telu diresiki sik, mengko wengi dhewe mangan iwak goring ya”. “Iya mbok, mengko nek wis rampung tak kandhani mbok”, aku bungah banget yen bisa gawe atine Simbok seneng. Wengi kuwi aku, adhiku karo simbok kaya pesta, bisa mangan iwak banyu, sing biasane turune padha jempalitan, wengi iki nyamleng ora ana swara gedebag gedebug.

Sajroning turu, aku ngimpi nanging kaya dudu ngimpi deleng ana sunar kaya lampu nanging terang banget. Lho…lho… kok ana wong wadon, klambine kuning, slendhange abang, rambute dawa nanging aku durung bisa deleng raine. “Yanto,,,Yanto”, alon swara kuwi, ora let suwe ngadeg wong wadon yen tak gambarake iki sak ayune wong wadon dadi siji mak plek ana sosok kuwi. Aku mak jenggilak tangi, nanging kaget kuwi urung rampung jebul sosok kuwi udu mung impen. Bener-bener kadadean, diomongke ora percaya wong ana, arep diomongke percaya iki kaya ngimpi. Aku nyoba takon,”Sapa awakmu kuwi?”, saurane wong wadon kuwi,”Ora usah wedi, niatku apik, aku Nyi Pandanwangi, aku ratu kedhung gong sing ana ning mburi omahmu”, banget wedine aku ngomong karo gemletekan, “a..a..apa sing arep mbok ka..aa.repke saka aku?”, suara alus rada ngadhemke atiku sing lagi keweden,”aku mung arep nulung uripmu, sesuk tak enteni ana ing kedhung kana”, bareng omangane rampung mak cring ilang ra ana bekase, aku bingung, kringeten sak jagung-jagung, puyeng mbuh ora karu-karuan, langsung mak blek kaya wong semaput.    

Esuk kuwi kaya biasane bubar tangi aku mangkat mancing tak anggep mau bengi kuwi aku ngimpi. Cukup mlaku mung 15 menit tekan ana ing papan sing biasane tak nggo mancing. Ora kaya biasane langit peteng kaya arep mutahaken banyu sak jagad, angin sing maune sumilir dadi kaya topan swarane gumlenggeng ana ing kuping. Aku deleng sakiwa tengenku kok ya ora ana wong, biasane Mbah Padmo, Pak Tarkiman lan akeh maneh ya pada mancing, lho kok iki mung aku thok. Nanging ya piye maneh aku wis kadhung tekan kali, ora let suwe udan ggggguuuuueeeedhi bbbuuuuaaanngggeeettt. “wadhuh, durung oleh apa-apa kok ya wis udan”, grundele atiku. Langsung tak gawa walesanku, tak cangking sandal jepit abangku, mlayu golek gubuk sing paling cedhak. Udane saya suwe malah saya deres, aku dadi bingung banget amarga jare wong desa kene kaline sering mbludak banjir yen udan deres benget.

Kaget mak gumlegar atiku, deleng banyu ana ing kali kaya dikepyakake arep mbludag, mataku mung bisa mantheng kaya didhadhung. Awak krasa kaya patung sikil tangan ora bisa tak obahke. Lumebere banyu kali kaya ngeleg awakku, mung pasrah sing bisa tak lakokake,”dhuh gusti apa arep mbok jukut aku iki”. Mataku ora bisa kanggo melek amarga wis keblebek banyu tanganku mung bisa ngawe-awe. Mak pet aku ora bisa ngrasakake apa-apa maneh, sing ana ing pikiranku wis ya wis. Mbuh suwe apa ora aku melek sithik baka sithik, rasa kaget nanging aku lemes banget, wong wadon ayu-ayu ana rong puluhan dandanane kaya dayang-dayang kerajaan ana ing kiwa tengenku. Salah siji saka wong wadon kuwi ngomong,”aja wedi, aku sing ketemu kowe mau bengi”. “aku arep mbok kapakake?”, karo merinding. “ora usah wedi, aku arep gawe uripmu kepenak, aku arep gawe sugih uripmu”, swara aluse kaya-kaya gawe tentrem atiku.”piye carane?”, takonku rada seru, “saben malem siji suro kowe kudu gawe sesajen, aku bakal menehi apa wae sing mbok butuhke”. Aku karo mikir-mikir, tak rasa apa iki dalan uripku ya, apa iki dibenerake agamaku ya. “piye kowe gelem, mengko nek gelem kowe dadi bojoku”, takonane, aku kaget apa sing arep tak jawab.

Aku kelingan mbokku, piye pertanggungjawabanku ngemben ana ing akherat, apa aku kudu gawe seneng mbokku karo dalan sesat ngene. Rasa antara kepengin urip seneng karo wedi dosa perang ana ing batinku, aku kudu piye dhuh Gusti. Nanging pikiranku esih waras ora bakal mbokku arep tak senengake karo dalan haram ngene iki, bubar kuwi aku mangsuli mantep, “ora, ora, ora, aku kepengin seneng nanging dudu ngene iki carane, balekna aku, balekna”. “hahahahahah…hahahahahha…hahhahahahaha…arep bali? Ora bisa, kowe kudu gelem dhisik”, saurane rada gela. Piye carane aku kudu bisa metu saka kene iki, tak piker mateng-mateng aja nganti gawe cilaka awakku. Aku nyebut Gusti sakuate, bola-bali tak sebut, banjur gempa gede banget, kabeh sing ana ing ruangan kuwi pada ambruk dayang-dayang kuwi mau banjur pada mlayu, ana sing gawe krenteg atiku, wong wadon kuwi pada malih dadi iwak gede-gede banget. Mrinding tenan awakku, nembe tau aku nyekseni siluman ngene iki.

Banjur ora let suwe ana banyu muter ana ing duwurku, rasane kaya diuncalake aku mlumpat apa mabur aku ora ngerti, pokoke aku mencelat duwur banget. Tiba mak bregggg ana ing sawah untung esih diparingi urip, aku deleng kali mau kok kaya ora ana apa-apa, bingung aku bingung ora ngerti apa sing wis kadadean. Aku mlayu nuju ngomah, mbokku bingung kena apa aku iki bali sore ora gawa apa-apa kok malah mlayu mlebu omah kaya wong diuber-uber setan. Wiwit dina kuwi aku ora wani mancing dewekan maneh, apa maneh nek mendung. Amarga kadadean kuwi aku dadi semangat golek kerja sing luwih layak supaya bisa nyenengke si mbok karo supaya ora digoda bangsa demit utawa siluman maneh.

Romadhona Wahyu Nurochman
10205244034
PBD G 2010